...
Seviyorum Seni !

VE SESSİZLİK VE  AYRILIK VE HÜZÜN
Toyluğumun baharında,
ustalığımın maharetiyle yüreğime işlemiştim onu..
birimizi sevmiştik çok sevmiştik..
Sonra, birbirimizi geceye emanet edip

ayrıldık..
acemice..
kaçar gibi ayrıldık..

sebepsiz kopmaların suçlu tedirginliğini yaşıyorduk..
ve sessizlik sessizce gelip
gecenin en tatlı anında aramıza girmişti..
nasıl oldu bilmiyorum
apansız sustuk..
oysa konuşacak çok şey vardı
ama biz susmayı tercih ettik..
ikimizde sessizliğin bozulacağı anı bekliyorduk..
bir iki defa sessizliği bozacak oldum
ama öyle güzel susuyordu ki bozmaya kıyamadım..
öylesine güzel susup öylesine güzel bakıyordu ki
sol yanımda bir yerlerin göçtüğünü hissettim..

bas bas sevdiğimi haykırıyordu gözlerim..
sanırım beni anlıyor
ve daha bi güzel bakıp daha bi güzel susuyordu..

sonra..
sonra ayrıldık..

neden ayrıldığımızı bilmiyorduk..
bilmiyorduk ama ayrıldık..
bir birimize ters istikametlere gittik..
el ele aynı yöne gider gibi başka yönlere gittik..

bu hikaye böyle bitmemeli,
böyle ayrılmamalı,
hatta hikayede ayrılık kelimesi bile geçmemeliydi

ama öyle bir ayrılık yaşadık ki
ayrılık,
hikayeyi de bizi de öyle bir hüzne saldı ki
ayrılığın kahreden hüznünde biz dahil herşeyi kaybettik..