--- 

Beni güzel hatırla, bunlar son satırlar...
Farzet ki bir rüzgardım, esip geçtim hayatından...
Yada bir yağmur, sel oldum sokağında...
Sonra toprak çekti suyu, kaybolup gittim...
Belki de bir rüyaydım senin için
Uyandın ve ben bittim...

Beni güzel hatırla...
Çünkü sevdim seni ben, herşeyini...
Sana sırdaş oldum, dost oldum, koynumda ağladın...
Yüzüne vurmadım hiçbir eksikliğini...
Beni üzdün, kınamadım...
Alışıktım vefasızlığa...
El oldun aldırmadım...

Beni güzel hatırla...
Sayfalarca mektup bıraktım sana, şiirler yazdım her gece
Çoğunu okutmadım...
Sakladım günahını sevabını içimde
Sessizce gittim...
Senden öncekiler gibi sen de anlamadın...

Beni güzel hatırla...
Sana unutulmaz geceler bıraktım, sana en yorgun sabahlar...
Gülüşümü, gözlerimi, sonra sesimi bıraktım...
En güzel şiirleri okudum gözlerine baka baka...
Söylenmemiş’’ merhaba’’ lar sakladım her köşeye...
Vedalar bıraktım duraklarda...
Ne ararsan bir sevdanın içinde
Fazlasıyla bıraktım ardımda....

Beni güzel hatırla...
Dizlerimde uyuduğunu düşün, saçını okşadığımı...
Üşüyen ellerini ısıttığımı...
Mutlu olduğun anları getir gözünün önüne...
Alnından öptüğüm dakikaları...
Birazdan kapını çalan kişi olabileceğimi düşün...
Şaşırtmayı severim biliyorsun...
Bu da sana son sürprizim olsun:
Şimdi seninle yaşanan günleri ateşe veriyorum
Beni güzel hatırla
Gidiyorum!!!

'' Sen üzülme diye satır aralarına ördüm yokluğunun sancılarını...

Duyup ağlama diye bir saçak altına sığınıp

Şimşek gürültülerinde yutkundum sensizliğin çığlıklarını...''

 

Yüreğinde bir bahar göremeden, kanayan yaralarımı iyileştirmeden çekip gittin...

Gitmeliydin, hiçbir zaman dönmeyecek şekilde yüreğimde sana dair ne varsa alıp gittin...

 Gittin diyorum hiçbir zaman yüreğime gelmemiştin sen...

Evet, bu cümleyi kurmamak için ne savaşlar verdim yüreğimin hücrelerinde bir bilsen...

 Seni üzmemek için acılarımda demlenmiş bu cümleyi hep erteledim dudaklarımdan...

Yalnızlığında depreşen yaralarımı görme diye kalemi kırdım...

İsmini anan dudaklarıma kilit vurdum, seni üzecek tek bir kelime söylemesin diye...

 Sen varken taze tomurcuklar açan kelimelerim, yokluğunda paslansın istedim...

Sen benim canımdın, sana ve gözyaşlarına kıyamadım işte...

 Sana acı vermemek için, yüreğimdeki ''senden'' kaçtım...

 Senin olduğun her yerden uzaklaştım...

 Hayattan, bu satırlardan kısacası her şeyden kaçtım...

 Unutmak için değil, senin gidişini kendimden gizlemek için...

 Gitmelerini erteledim yüreğimin kıyılarında...

 Bitkisel hayata girmiş varlığını, kendi soluğumla yaşatmak istedim...

 Soluğu tükenmiş bir cana, ''canımı'' verircesine yokluğuna anlatan kelimelerden kaçtım...

Canımdan canımı koparıp, biraz daha varlığında gülümseyebilmek için

Kendimi seni hatırlatan kelimelerle avuttum...

 Kendimi ''yalnızlığımla'' aldattım...

 Gidişlerine kaç kuyruklu yalan uydurdum...

Kaç kez kaçınılmaz bu gerçekle aynalarda yüzleşmekten korktum...

Hiçbir zaman dillendiremedim senin gidişini hatırlatan kelimelerle...

Ama yutkunamadım, dudaklarıma kilit vuramadım işte...

'' Hiçbir zaman yüreğime gelmemiştin sen...''

Gece olup herkes evine döndüğünde anladım, senin bir daha dönmeyecek şekilde gittiğini...

Gittin, hiçbir zaman geri gelmeyecektin….

Varlığındayken her gece aradığın vakitlerde, ben hala sen ararsın diye seni bekledim sen kokan köşelerde...

 Seni beklerken karanlıklarla oyalandım biraz, körebe oynadım zamanla...

Kovalayan yalnızlıktı, ben ise sana ve varlığına kaçan oldum...

 Hep yokluğuna ebe oldum bilmediğim oyunlarda....

Gözyaşlarımı avuç içlerimde saklayıp, seni bekledim işte zamanın kör saatlerinde...

 Seni götüren tarihi alnımın ortasında bir mıh gibi çaktım...

Ve hala gittiğin günde hala bıraktığın yerdeyim…

Bir gün gelecekmişsin gibi seni bekliyorum sen kokan köşelerde….

Hatırlar mısın bilmiyorum, senden önceki terk edişlerimi yazdım sana...

 Acılarımı katık yapıp aynı sofrada paylaşmadık mı seninle...

Hüznün içinde umutsuz kaldığımda ''Pes etmeler bize göre değil, yılmakta öyle...

Şimdi hadi tut ellerimden... Gir hadi yüreğimden içeri böyle hüzünlü olduğun zamanlar...

Orada cennetten bir köşe var senin için... Kuşlar, çiçekler, kelebekler...

 Orada biraz mutluluk doldur yüreğine, huzur doldur... Sığınağın olsun orası, sığındığın...

 İçinde akan derede yıkan ve sıyrıl tüm acılarından. '' satırları geliyor dilimin ucuna...

Yüreğim ise her satırında seni arıyor...

Susup bakakalıyorum senden kalan tek hatıra bu satırlara...

Huzur arıyorum gözlerindeki mutluluk ülkelerinin baharlarında...

 Sığınak arıyorum yalnızlığın ayazlarından kaçıp yüreğimi ısıtabileceğim...

Seni arıyorum lakin, yüreğimde bulamıyorum...

 Ruhum gitti derken yüreğim kabullenmiyor gidişine...

Ruhumla kalbim arasında tek başıma kaldım...

Gittin mi, yoksa giden sadece mevsimler miydi bilemiyorum...

 Bildiğim tek bir şey var ...

 Yalnızlığında yetim, karanlıklarda sensiz kaldım…!







Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse
ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de
yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka
hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler

Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent
ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü

Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini
bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki
onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan
kadınları güzelleştiren herhalde onlardı
"Tükürsem cinayet sayılır" diyordu birisi
tükürsek cinayet sayılıyor artık
ama nerde kaldılar, özledim gülüşlerini onların

Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara
tek yaprak bile kımıldamıyor nedense
ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar
alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor
kanımın pıhtılarında güllerin serinliği
ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki
Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum
okuduğum bütün kitaplar paramparça
çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma
bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent
bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum
sırnaşık aydınlar, arabesk hüzünler
bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma

Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor
ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere
kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak
Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık
biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri
ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu
ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

İçimde zaptedilmez bir kırma isteği
dizginlerini koparan bir at sanki bu
soluksoluğa kalıyorum her sonbahar
ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa
bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum
bütün gençliğim böylece geçip gitti işte
ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim

Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa
birgün gelirsek hangi kent güzelleşmez
şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı
geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye
Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür
sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak
ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem
oysa ne kadar sakin sokaklar, kent ve bütün yeryüzü
ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne
sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz
Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün

 

Birçok şey yazdım sen yokken. 
Hep senden bir şeyler kattım kimselere fark ettirmeden. 
Okunası şiirlerim oldu, gülünesi olaylar… 
Akşamlar tükettim sigara içer gibi. 
Nice sabahlar güneşle birlikte günün kıyısına vurdum, 
hep bir şeyler söyledim, seni bekledim durdum. 
Biliyorum biliyorsun, olsun ben yine anlatıyorum.

Birçok sızı tattım sen yokken. 
Gergefinden geçtim kalabalık düşüncelerin. 
Sıkıntısından terledim, aklımı kurcalayan garip fikirlerin. 
Doğru ya da yanlışın seçimi zorladı aklımı, 
kâğıt kalem eşliğinde sabahlara karşı çok uyukladım. 
Doğru yerde durmadığımı anladım ama başka yerde de duramadım. 
Yanaklarımı ıslatmadan sessizce ağladım. 
Hangi kitabın ağır fikirleriydi aklıma sinen, 
hangi düşüncenin kalıntılarıydı beni bu hale getiren bir türlü bilemedim. 
Bulmaca çözer gibiydi hayatım, 
doğrudur bazı kutulara yanlış şeyler yazdığım. 
Tutmadı mayası, 
olmadı, 
durmadı, 
durulmadı kalbim kahrolası!

Bir şeylerin özlemi acıttı beni. 
Özlediğim şeyleri teptim sonra… 
Bulamadım bir türlü yerimi, 
tutmadı kimseler elimi. 
Ya da tuttular da bilemedim kıymetini. 
Memnun olamadım bir türlü, hayatta beğenmedim yerimi, 
gerçi hayatı beğenmedim de denebilirdi ya da hayat beni beğenmedi… 
Karışık cümlelerim oldu sen yokken, toparlamak için çok uğraştım. 
Her şey sanki boşa uğraştı, 
uykusuz günlerin sonunda dalıp giderken uykuya, 
kulaklarım açık kalan radyodan gelen sese alıştı. 
Gezdiğimiz tozduğumuz ve bolca güldüğümüz günler geldi de aklıma, 
anlayamadım neden gülerdik, en çok neyi severdik. 
Şimdilerde neye gülmeliyiz ya da gülmeli miyiz bilemedim, 
günlerin geçişine sabredemedim ama çekip de gidemedim.

Hiç kimse hiçbir şey demedi. 
Gerçi bu haldeki birine kimse bir şey diyemezdi. 
Aşık olan birine bir şeyler anlatmanın gereksizliği gibi. 
Aşık falan değildim. 
Her şey o kadar basit değildi. 
Ama aşkı aradığımı inkar edemem, 
aşka aşık olduğumu söylesem inanır mısın bilemem, 
ama bildiğin gibi bir aşkım olmadı işte. 
Sen yokken aşkı da anlattım, gerçi ben de pek bir şey anlamadım.

İnsanın kendinden kaçması mümkün olsaydı kaçardım. 
Her şeyi umursamaz tavırlarla geçiştirme çabalarıma rağmen, 
tıkandım zaman zaman, anlayacağın kaçamadım. 
Umursamaz tavırlarım başıma dert oldu sonra, bilirsin: geçiştirilen sorunlar, 
üstesinden gelinmeyen sorumluluklar; bulaşıkların yığılması gibi yani. 
Kendime okunacak kitaplar listesi bile yaptım uzunca, sonra listeyi bile okumadım. Kütüphanede ne varsa, rastgele bir kitap aldım canım sıkıldıkça. 
Sıkıldım cümlelerim uzadıkça, uzadıkça geceler 
ve çoğaldıkça deftere düşen heceler, 
sıkıldım…

Baştan alıp okudum şiirlerimi, bazı yerlerini düzelttim. 
Aynaya baktım, üstümü başımı düzelttim. 
Ama baştan alınca yaşanmışları, 
kareler akınca gözlerimin önünden, düzelteceğim bir şey kalmamıştı. 
Her şey yaşandığı gibi kalmalıydı, hüzün bazen, bazen mutluluk falan. 
Zaten başka bir yolu da yoktu, 
geçen düzeltilemezdi, 
geçip giderdi. 
Bir şeyleri düzeltmek derdinde de değildim aslında. 
Ütü yapmaktan bahsetmiyorum tabi ki. 
Ütülerimi hala kendim yapıyorum, 
ne annemin ne kardeşimin yaptıklarını beğenmiyorum. 
Bir şey daha var: güzel olmasa da kendi yaptığım makarnayı daha çok seviyorum. Bilmem, beklide güzel yapıyorum.

Şarkıların dolduruşuna geldim bazen, 
sen yokken. 
Unuttum içinde bulunduğum zamanı, 
toparladım pılımı pırtımı, 
başka diyarlara uzandım. 
Kandırıldım, döndüğüm zaman her şey olduğu gibi duruyordu, 
çiçekleri sulamayı unutmuştum bir tek, onlar kuruyordu. 
Ne kimse “neyin var” diye soruyordu, 
ne de gözlerimden bir şey anlaşılıyordu. 
İyi saklıyordum kendimi, sır yüklü kitaplar gibi. 
Az uyuyor, az konuşuyor, çok düşünüyordum. 
İnsanlar arasına karışınca güler yüzlü bir maske takıp anlatılanlara gülüyordum. 
Ama biliyordum, yıllardır gerçekten güldüğüm bir şey olmamıştı, 
gülebileceğim bir espri kalmamıştı sanki. 
Kimselere fark ettirmiyordum halimi, 
fiyakalı cümleler kuruyordum, 
gözlüğümü takıyor hep şık geziyordum. 
Saçlarımı sorma, ben onları dağınık seviyorum.

Umursamaz hallerden kurtulup 
yavaş yavaş düşünmeye başladım geleceği, 
pek beceremem gerçi. 
Evlilik planlarım yok hala. 
Dünyayı gezme hayalim hayal oldu belki, 
ama çiftlik kuracağıma dair sözlerim ilk günkü gibi, 
hani içinde meyve ağaçları ve havuzu olan. 
Gerçi zaman kavramını düşündükçe 
ve aklıma nihayetin düşüncesi geldikçe 
vaz geçiyorum her şeyden, bilirsin insanlık halleri. 
Beni zorlayan şeylerden biridir zaman, 
aklımı zorlayan. 
Geçmiş zamanda oradaydık, şimdiki zamanda burada, 
gelecek zamanda nerede ve tüm bunlar neden? 
Sadece zamanı sorgulamak değil tabi ki, 
mekanı da anlamaya çalışmak karıştırır düşüncelerimi. 
İfade edemem her şeyi, 
dilim aklıma yetişseydi anlatabilirdim belki. 
Sözlerim de nasibini aldı halimden, 
somut ve soyut arasında hızlı geçişlerim bu yüzden. 
Bakma sen bana, o kadar da kötü değilim, üzülmeni istemem…