Nevrotik dalgalanmalar yaşanıyor olabilir mi ruhumda?
Bilmediğim bir hastalık dolaşıyormudur dersin kanımda?

Hep sanaydı hep ama hep sana.
Ya ben, ya bana ,ya Edaya...

Bu denli nikotine ciğerlerim ne kadar dayanacak?
Hüzün yakışmıyosa bana, bu maskeyi kim sıyıracak?

Yanmış et gibi kokuyorsun..
Fazla ateşlenmiş gecelerin
Yorulmuyormusun?

Beynimi durulamalıyım,fazla sen var içinde köpürüyorum..
Frenleri bozulmuş bir araba gibi, bilmediğim bir duvara çarpmak istiyorum.
Kurtulmak istiyorum senden ,kurtulmak i-s-t-i-y-o-r-u-m...




 
Çok sustum...
Çok...
Öyle böyle değil...
Ne kadar yaşanmışlık/yaşanamamışlık varsa o kadar.
En çok da aşk kadar sustum!

Biliyorum,
Hiç yakışmayanı giydim üzerime,
Biliyorum,
Çok incittim kendimi hüzünlerime,
Biliyorum,
Ben sustukça çığlıklar yürüdü düşünceme...

Ama nasıl anlatılırdı ki,
Yaşamın kıyısından bir misafir edasıyla bakmak,
Bir yandan uçurumlara yanaşmak,
Öyle yordu ki...

Uzun hayatın özeti:

[Bitmek zorunda kaldık,
Aşkı itmek zorunda kaldık!]

Şimdi her yanım tuz kokuyor,
İçimde azgın fırtınalar,
Yüreğim çarpmaya korkuyor...

Hani,
"Gel"
deseydi,
Ölmek bile olsa karşılığı,
Giderdim...
Demedi...

Azlığından değil aşkın,
Çokçalığından,
Kıyamadı...

Çoktu onun da susmaları,
Akıtamadığı yaşlar kadar çok.
Ağlamadı,
Ağlamıyor,
Ağlayacağını da sanmıyorum,
Serde erkeklik var ya hani,
Belki de konduramıyor..
Göze...
Yaşı...

Neyse işte,
Bazı şeyler,
Bazı anlar,
Bazı hüzünler,
Bazı güçler,
Sevmekle aşılamıyor.

Yaşayacak zamanımız çoktu,
Düşlerimizse yıkık.
Yar'a yara olmaktan korktuk.

Boynu bükük şimdi aşk dediğimiz masumun,
Haksız da değil hani.

Çünkü biz;
Dedim ya hani...

[Bitmek zorunda kaldık,
Aşkı itmek zorunda kaldık!]


 
Duruyorum sadece!
Olduğum yerde kırk yıllık bir çınar gibi yorgun ve sıkılgan ..
Tüm umudunu yitirmişçesine hissiz ..
Rüzgarın bile tek bir yaprağımı kıpırdatamayacağı kadar halsiz ..
Öylece duruyorum !
Tamamen tükenip yok olmayı bekliyorum belkide,kendimden bile habersiz ...
Öylece duruyorum seni unutmayı bekleyerek!

-Sadece beklemekle kaç adım atılır ışığa doğru-

Fallarımda çıkan kapalı yollar gibisin!
Ne senden gidebiliyorum ne kendime varabiliyorum ...
Yüreğim kabarıyor,yüreğim kabardıkça yollar kapanıyor ..
Ve yollar kapandıkça ben hiç kopamazcasına bağlanıyorum ruhumun canımı yakan acısına !
Bağımlı oluyorum sonra,acıtmadan atmıyor kalbim !
Bağlandıkça sanıyorum ki canımı yakmana alışmış olmanın esiriyim ben ..
Çeviririken sonuna kadar içtiğim kahvemin fincanını,dilekler tutuyorum içimden !
Yollarım açık olsun artık diye ...
Ve bir adım atabilmek için fincanıma eşlik ederek bende,
soğumasını bekliyorum yıkılmışlığımın !!!

SON ŞİİR SANA!!!
Kendimden utanana kadar … 
Hiç olana kadar afettim seni…Gözlerindeki hüzne… pişmanlığına kandım her seferinde..
Küçüldüm…küçücük kaldım herkezin gözünde..
Onlar hiç bilmediler seni nasıl sevdiğimi…
Hiç bilmediler her ihanetinde neden afettiğimi..
Onlar hiç görmediler ki gözlerindeki pişmanlığı …
Hiç görmediler her seferinde kendini nasıl cezalandırdığını…
Ama yoruldum…
Tükendim…
Hep bu son dedim… kendime yenildim…Bugün vazgeçiyorum senden…
Biriktirdiğim onca sevgiyi..Yuttuğum onca ihaneti atıyorum uçurumundan..
Bunca kırgınlık…bunca kızgınlık…Yorgunluk ve yılgınlık bana kalan…
Zaten sende bende yeteri kadar gözyaşı döktük..Sona ulaştık derken hep en başa döndük..
Belki sevemeyecek kimseler beni senin gibi..Ama kimseler de acitamicak bu denli içimi…

Ve işte bitti…

Artık bitti…

Canım çok acısada bu yol ayrımında …
Bu son yazımdı sana Bu son veda..




GELME!!!
Vefasızlık olarak sayma ama,
Artık gözlerinin daldığı yerde yaşamıyorum ben.
Ölmenin en kolay yolu yaşamak demişti bir abim.
Ve yaşam, her seferinde senin kıyılarına savururken beni,

Hayat, duruyordu deniz kabugu gözlerinde...
Ölüyordum...

Bedel ödedikçe zenginleşen benliğim,
Susmalara bùrùnùyordu gùn geçtikçe..
Yazmak istiyordu gönùl kalemim,
Lakin yazılanların özlemi artıyordu her satırda içimde.
Vurgun yemiş senli yaşantılarım,
Sessizdi artık, soğuk Ankara gecelerinde..

Vedalarının ruhumda açtığı derin yaralar kapanmamıştı hala.
Öyle ki, adını duyduğumda dahi kanar olmuştu benliğim.
Gözlerimi kapattığım her yerde sen vardın, kanlar vardı..

Nereye ve kime gittiğini bilmeden çekip gitmiştin..
Mutlu olacağını düşünmüştüm bende.
Dün gece rüyamda görene dek...

Bilirsin, hep çıkar rüyalarım. Elin yüzün kandı...
Dedim ki kendime; 'Bu kız kimlere kandı...?'

Bilirim, özlersin beni..
Benliğimin kanadığını bile bile, girmek istersin bu gönüle..
Boğulacağını bildiğin halde, susup girersin bu kan gölüne...
'En fazla içimde ölürsün' diyorya hani şair..

Taşıyamaz artık bu yürek seni..
Gelme..
Benliğimde ölürsün...




AFFETMEM SENİ!!!
Bir bilseydin sana ola sevgimi,
Ölüm gelse bırakmazdın elimi,
Şimdi bir başkası alacak yerimi,
Sakın geri dönme affetmem seni.

Ne kadar masumdun önceden,
Kalbimde bir sızıydın incenden,
Hayat artık farksız bir işkenceden,
Oynadın benimle affetmem seni.

Nasıl da acımadın gençliğime,
Değmedin urunda acı çektiğime,
Böyle mi yapar insan sevdiğine?
Yıktın dünyamı affetmem seni.

Hani beni kendinden çok severdin,
Hani ben dünyalara değerdim,
İstesen sana canımı verirdim,
Kırdın gururumu affetmem seni.

Gidişine sustum mutlu ol diye,
İnanmıştım sendeki aşka sevgiye,
Şimdi böyle ansızın ayrılmak niye,
Bağrımı yaktın affetmem seni,

Bir insana bu kadar zulüm yapılmaz,
Kulluk isteme benden kula tapılmaz,
Benim sevgim mal değil satılmaz,
Allah affetse de ben affetmem seni






Bir sabah,
Zamanı durdurdun sen...
Ayrılığı ekledin sonbahara
Mevsimin bütün bulutları,
Gözlerimde birikti de
Ben yağamadım bakışlarına...

Söyle!
Hangi güneş
Baharı getirecek şimdi bana?
Kadehimiz ayrılağa kalkmadı ki hiç
Ben nasıl içebilirim yokluğuna...

Belki,
Zamansızdı sevgim
En az gidişin kadar!
Elde değil bu.
Sen hiç eylülde sevip de
Vakitsiz hüzünlere beyaz bayrak salladın mı?
Bilemezsin sevdiğim...
Nasıl da koyuyor adama güzün geri kalanı...

Doğduğum gündeyim şimdi.
Yoksun...
Bir başıma içip,
Kağıda gidişini karaladım...
Hazanda sevmek akıl kârı değilmiş sevgili
Anladım...